پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

پزشکیان خود را فردی غیر حزبی و اصولگرای اصلاح طلب و اصلاح طلب اصولگرا معرفی کرد. گفت برنامه ای ندارد و کابینه ای رفاقتی هم در ذهن نمی پروراند. گفتمان سازی های بوجود آمده در فرصت انتخاباتی دور اول و دوم، بی برنامه بودن او را تعبیر به پیاده سازی اصول حکمرانی( تعامل سیاستگذاری دولتی با تامین منافع بخش خصوصی و ایفای حقوق عامه) و بی کابینه بودن او را تعبیر به تشکیل کابینه فراجناحی کرد. دو موضوعی که حتی بستر را برای پیروزی او فراهم نمود و برخلاف رویه های گذشته ، نیازی به ایجاد ترس در طبقه متوسط جامعه برای حاکم شدن جناح راست و منظومه های مطلق گرایانه آن نیز نبود. سوال اینجاست که آیا با نوعی آرزو سروکار داریم یا نوعی انتظار و تکلیف؟

منتقدین به پزشکیان خرده می‌گیرند که ضعف برنامه ریزی را پشت بیان دغدغه‌های واقعی مردم پنهان نموده و از طرف دیگر، از بی تشکیلاتی و وابستگی پایه رای خود به جناح چپ، در بغل اصلاحات غش کرده است. شاید این حرف بی رتبط هم نباشد و مصداق بیرونی قابل تامل هم داشته باشد. اما پزشکیان می‌تواند با دو راهبرد تشکیل دولت فراجناحی و برنامه ریزی به قاعده حکمرانی (تعادل سه محور برنامه‌های دولتی، منافع بخش خصوصی و حقوق عمومی)، نه تنها بر دو عامل تهدید خود غلبه کند، بلکه تهدید مطرح شده را تبدیل به فرصتی تاریخی برای کشور نماید. فردای بعد از انتخابات باید از کلیه جناح‌های رغیب برای دریافت رزومه پیشنهادی برای تشکیل کابینه دعوت نمود. همچنین کلیه اسناد بالادستی و برنامه‌های میان و بلند مدت و حتی قاعده گذاری‌های کوتاه مدت، باید دارای روح حکمرانی و تعادل سه جنبه برنامه ریزی دولتی، تامین منافع بخش خصوصی و حساس به حقوق عامه باشند.